Van Spiekeroog naar Nederland

Op donderdag 1 augustus vertrokken we om acht uur ’s morgens (een half uur na hoogwater) van Spiekeroog. We hadden met het idee gespeeld om in één lange dagtocht door te varen naar Borkum, maar dat leek geen goed idee: niet alleen zou het de blaas van Turbo teveel belasten, maar bovendien zou het voor onszelf een wat gestresste dag zijn geworden, waarbij we veel gebruik van de motor zouden moeten maken om de vaart erin te houden. Niet doen, want het was heerlijk zeilweer! Een zuidenwindje van 3 à 4 Beaufort levert dan wel geen geweldige snelheid op, maar wel een heerlijke ontspannen dag. Omdat we daarvoor kozen, hadden we besloten Norderney als reisdoel te kiezen. En daar kregen we geen spijt van. Het was een magnifieke tocht. Alleen in het Dovetief (in zuidwestelijke richting naar het zeegat van Norderney toe) hadden we de motor een poosje nodig omdat de koers niet bezeild was. Verder alles gezeild. In het zeegat van Spiekeroog plat voor de wind, terwijl een nieuwsgierig zeehondje met ons mee zwom. Op zee trok de wind wat naar het zuidwesten, zodat we behoorlijk scherp aan de wind moesten varen, maar dat ging perfect. Een tijdlang hielden we ons bezig met de vraag, wat die grote boot van de Küstenwache en die helikopter nu toch aan het zoeken waren. We kwamen er niet achter. Om drie uur ’s middags lagen we in de haven van Norderney; dat is nog geen uur na laagwater. Maar de haven was al behoorlijk vol; we vonden met moeite een plekje tussen twee enorm luxe motorboten van Duitse miljonairs. Later op de middag werd de haven overvol en hadden de nieuwkomers erg veel creativiteit nodig om nog ergens aan vast te maken.
Het plan was om vrijdag naar Borkum en zaterdag naar Lauwersoog te gaan. Maar het bestuderen van de weersverwachtingen leidde tot een andere keuze. Voor vrijdag werd er ideaal zeilweer met zuidoostenwind verwacht, maar voor zaterdag een harde westenwind; niet geschikt om (met wind tegen stroom!) door het Huibertgat te motoren. Ook hadden we geen zin om dagenlang op Borkum te liggen wachten op beter weer. Daarom besloten we vrijdag bijtijds te vertrekken, over zee naar Borkum te varen, daar de hond uit te laten en zo mogelijk diesel te tanken, om vervolgens in de avonduren (met de vloedstroom mee) naar Delfzijl te varen. Dat werd dus een lange dag, maar met het verwachte weer moest dat kunnen.
Het kon inderdaad! We vertrokken om half negen; net na hoogwater. Even buiten het zeegat van Norderney konden we nog een poosje genieten van twee stoeiende zeehondjes. Daarna ging het met prachtig weer westwaarts. De wind had af en toe wat sterker gemogen, maar we maakten voldoende voortgang om rond de tijkentering de draai naar de Eems te maken. Om vier uur meerden we af in de haven van Borkum, waar het zó bloedheet was, dat we erg blij waren, dat we een half uur later weer het water op konden. Helaas was het niet gelukt om diesel te tanken, maar Turbo had geplast en gezwommen, dus die kon er weer even tegen.
De grote verrassing was – toen we na ons korte oponthoud de Fischerbalje weer uitkwamen en de Eems opdraaiden – dat de zuidoostenwind (die we naar Delfzijl pal tegen zouden hebben) plotseling veranderd was in een stevige bries uit West-Noord-West! Niet voorspeld en niet verwacht, maar bijzonder welkom! Tegen achten draaiden we het havenkanaal van Delfzijl in en om half negen lagen we in de vertrouwde jachthaven van de Zeil- en roeivereniging Neptunus! Na acht weken weer terug in Nederland.

Op zaterdagmorgen tankten we diesel, want het zou een complete motordag worden tegen de harde westenwind (van zo’n 6 Beaufort) in. We schutten het Eemskanaal op en motorden naar Groningen. De zestien bruggen in de stad kostten ons precies twee uur, zodat we om vier uur ’s middags – na geschut te zijn in het sluisje van Dorkwerd – het Van Starkenborgkanaal overstaken en het mooie Reidiep op voeren. ’s Morgens hadden we telefonisch contact gehad met Henk en Tineke Sikkema en een losvaste afspraak gemaakt voor een ontmoeting in de avonduren. Nu alles volgens plan verlopen was, konden we de afspraak concretiseren: we meerden af in de ingang van het Winsumer Diep, waar de Sikkema’s ons met de auto oppikten, zodat we samen een heerlijk maal konden genieten in Restaurant Hamming in Garnwerd. Jawel: in Garnwerd! Een heus restaurant; en nog verdraaid goed ook!
Er zijn natuurlijk geen douches bij de ingang van het Winsumer Diep, maar je kunt er wèl heerlijk zwemmen! Dat deed ik dus op zondagmorgen. Trude en Turbo keken vol bewondering toe. Daarna ontbeten we en vertrokken om een uur of tien in de richting van Zoutkamp. Het weer was magnifiek; een stevige zuidwestenwind, kracht 4 à 5. Het laatste stuk van het Rietdiep konden we zeilen en ook een groot deel van de Slenk en het Lauwersmeer. Daarna ging het op de motor zuidwaarts richting Dokkumer Nieuwe Zijlen en – na de sluis – westwaarts door het Dokkumer Grootdiep naar Dokkum. Om kwart over vier meerden we daar af onder de molen. (Nee Sijtze, níet die molen waar wíj acht weken eerder onder lagen; de àndere).