De oversteek naar Denemarken en shit met de plé

Toen we zaterdagmorgen om half tien uit Burgstaaken vertrokken, stond er een pittige zuidwester van 5 Beaufort. Het grootzeil dus gereefd; de genua lieten we groot, want de koers was ruimer dan halve wind. De boot liep ruim zes knopen over de forse golfslag, spectaculair! Na drie kwartier passeerden we de oostelijke punt van Fehmarn en begon het oversteken van de Mecklenburger Bucht. We kwamen nu vrijwel plat voor de wind te liggen, zodat het beter was om het grootzeil te strijken en de genua uit te bomen. Een spannend klusje op zo’n ruige zee! Deze koers moesten we ongeveer vier uur aanhouden; lekker met de stuurautomaat natuurlijk. Wel vergde het oversteken van de drukbevaren scheepvaartroute enig geslalom om uit de buurt van de containerschepen te blijven. Het was met zoveel zeegang prettig dat we de lunchboterhammen ’s morgens bij het ontbijt al hadden klaargemaakt.
Geleidelijk zwakte de wind af tot 4 Bft; toen we bij het grote windmolenpark onder Lolland kwamen zelfs tot 3 Bft. Ondertussen was de zon doorgekomen, zodat de ruig begonnen dag heel aangenaam werd. Wel bleef de golfslag nog een poosje behoorlijk heftig.
Een smalle doorgang tussen twee ondiepten bracht ons om half vier bij de ingang van de Guldborg Sund, het water dat Lolland en Falster scheidt. We waren eigenlijk van plan om door te varen naar Nykøbing, maar het lijf was moe van alle golfslag en de wind was nu zo zwak, dat de motor erbij moest om een beetje vaart te houden. Dat bracht ons op het idee, voor anker te overnachten op het meer Bredningen (eigenlijk een verbreding van de Guldborg Sund). Om vijf uur lieten we het anker vallen op een zeldzaam mooi plekje: doodse stilte om ons heen, alleen wat vogelgeluiden. En op het meer geen levende ziel of varende boot te bekennen; geweldig! Van louter enthousiasme lieten we onze rubberboot, die wekenlang ondersteboven op het voordek lag, te water. Een goed glas wijn in het avondzonnetje maakte het helemaal af!
Na een heerlijke avond volgde een onrustige nacht. Zware buien hielden ons half wakker, al waren we ervan overtuigd dat we volkomen safe lagen.
Om vijf uur in de morgen ging Trude plassen en keek even naar buiten. Meteen sloeg ze alarm, want we lagen niet meer op dezelfde plek! Achteraf bleek, dat de harde wind het anker compleet met een grote kluit bagger en waterplanten had losgetrokken uit de bodem en zo waren we wat aan het schuiven gegaan. Helemaal niet erg trouwens; het meer was groot genoeg en bijna overal ongeveer 2 meter (on-)diep.
Schokkender was, dat Trude na het plassen ontdekte dat ons pomptoilet niet werkte. Althans; het doorspoelen ging prima, maar leegpompen was niet mogelijk. Dat betekende voor de nieuwe dag een klus, waar ik best tegenop zag. Affijn; eerst nog even proberen te slapen…
Om half tien lichtten we het anker (plus de genoemde kluit) en voeren op de fok noordwaarts. Er stond een mooie wind; een dikke 4 Beaufort. Eigenlijk waren we van plan door te varen naar Fejø, maar vanwege de WC-toestand kozen we ervoor om in Nykøbing af te meren. Dan kon Trude een wasmachine opzoeken terwijl ik de plé onder handen nam.
Ik zal je de details besparen, maar met de WC is het niet goed gekomen. Wel ben ik er trots op dat ik het afgebroken palletje, dat de oorzaak van het probleem was, zelf heb kunnen repareren, maar bij het demonteren van de pomp kwam ik meer zwakke plekken tegen. En één daarvan begaf het toen ik bezig was het mechaniek weer in elkaar te zetten. Reddeloos! We gaan morgen naar Vordingborg in de hoop daar een nieuw boordtoilet te kunnen aanschaffen en installeren. Jammer van de vijf uur werk die ik in het oude ding gestoken heb!
Vandaag viert Denemarken trouwens het Sankt Hans Fest, een midzomerfeest, waarbij heksen verbrand worden. Tegenwoordig zijn het poppen, vroeger namen ze daar echte heksen voor. Op één van de nieuw-toegevoegde foto’s zie je een drijvende brandstapel, die naar de feestlocatie gevaren wordt. Die wordt eerst overgoten met benzine (of zo) en dan vanaf de wal met een brandende pijl ontstoken.